“Toprağa vurdukça tunçtan dizini
Gözlere çiziyor gönül izini.
Sevinçten kızaran alev yüzünü
Uzatta yüzünü süreyim efem.”
1920- 2005 yılları arasında yaşamış olan yazar, Muğla, Kavaklıdere’ye bağlı Mesevli Köyü’nde doğmuştur. Öğretmen Ali Vasfı Bey’in oğludur. İlk ve Ortaokulu İzmir’de, Öğretmen Okulu’nu İstanbul’da okumuş, Gazi Eğitim Enstitüsü Türkçe Bölümü’nü bitirmiştir. Balıkesir- Giresun- Kırkağaç- Kayseri Ortaokulları’nda çalışmış, Kuveyt’te Kültür Ateşeliği’nde bulunmuştur. Arif Hikmet Par, sadece bir öğretmen değil aynı zamanda bir şair ve yazardır. Şiir yazmaya 20’li yaşlarda başlamış, çok sayıda şiir kitabı yayınlamıştır. Bunlar: İstiklal Destanı(1951)-Kartal Bakışlı Deha(1951)- İki Kemal(1952)- İstanbul Fethi Destanı(1953)- Giresun Destanı(1955)- Ulu- Şark Mevlana(1960) adlı şiir kitaplarıdır. Yazarın ayrıca Yunus Emre’nin hayatını konu alan” Dertli Dolap” adlı bir de tiyatro oyunu mevcuttur ve bu oyunu sahnelenmiştir. Yine yardımcı ders kitapları da yazmış, çok yönlü bir edebiyat adamıdır. Cumhuriyetimizin bu ilk kuşak şairi ve aydını 2005 yılında aramızdan ayrılmıştır.
Şairin doğum tarihine baktığımız zaman, Kurtuluş Savaşı yılları olduğunu görüyoruz. Yazar, ilk, orta ve lise tahsilini Kurtuluş Savaşı’nın coşkusunun çok derin ve yoğun hissedildiği yıllarda yaptığı için şiirlerinde Atatürk ve memleket sevgisi, ağır basmaktadır.” Üç Işıklar Tepesi” şirinde.
“Bozkırın koyu karanlığında uzayıp giden
Üç tepe yükselirdi Ankara’da.
Biri meclis önünde milletin başı,
Biri ziraat mektebinde milletin gücü.
Biri seven yüreğiydi Ankara’da.
Üç tepe uyumadı.
Çankaya’da Mustafa Kemal’in gözleri
Işıldadı da göklere.
İmanlı gözleriydi Ankara’nın
Nakşederdi zaferi cümle yurt tepelerine.
Cumhuriyet’imizin ilk kuşak şairleri ülkelerine aşırı sevgiyle bağlı oldukları kadar tarih ve kültürüne de hassasiyetle yaklaşan aydınlardır. O kuşağın başlattığı masal, efsane, türkü, dil derlemeleri, yeni kuşakların o günkü dar imkânlarla okutulması, bu fedakâr kuşağın özverili çalışmalarına borçludur.
Arif Hikmet Par, öğretmenliğini hiçbir zaman unutmamış, geri plana atmamıştır. O yılların elektriksiz, yolsuz, her türlü hastalığın kol gezdiği dönemin yaşantısını yakından tanımış biridir. Bunun için öğretmenlik kendi mesleği olduğu için değil, gerçekten bu mesleğin, bu ülkeyi aydınlığa çıkaracağını bildiği için eğitimin üzerinde çok durmuş, öğretmenlerin bu köylerde yaşadığı sıkıntılarını şiirlerine taşımıştır.” Bir Köy Öğretmenine Mektup” şiirinde
“Seni bir köy yolunda gördüm.
Sevgiyi, inancı yüklenmiş yürüyordun.
İçinde yazılmamış bir şiir
Belleklere Güneş izi götürüyordun.
Biliyorum orda, ırak köylerde
Yüzyıllardır kalakalmış
Ortaçağlı geceler boz benizli Ahmet, Ayşe, İbrahim
Işıkla uyanmak isterler.
Biliyordum orada ırak köylerde
Hep ağlamalıydı türküler.
Ağıtlarda sızılar dertler
Yenilmek istemezdin biliyordum
Biliyordum kararlıydın güçlüydün
Belleklere Güneş izi götüren yolcu,
Selam sana olumlu bakışlardan,
Ak düşüncelerden.”
Edebiyatçı- Yazar: Ömer
